Լիլիթը հարցրեց հայրիկից, թե որտեղ են ապրում տառերը։ Զարինեն ասաց, որ տառերը ապրում են գրքերի մեջ։ Լիլիթը ասաց, որ նա չի հավատում։ Իսկ հայրիկը սկսեց նայել շուրջը և տեսավ գետնին խաղացող Անուշիկին որը խաղում էր մայրիկի հին զարդատուփով։ Այն զարդատուփի մեջ են ապրում տառերը, ասաց հայրիկը և վազելով գնաց աշխատանքի։ Երեխաները մինջև գիշեր չէին գնում զարդատուփի մոտից։ Մայրիկը մտածոմ էր, թե ինչ անեն, ոնց ասեն որ այդ ամենը հայրիկը հորինել է։ Հայրիկը գնաց և ասաց, որ երեխաները գնան քնելու, միևնույն է, տառերը գալիս են այն ժամանաակ երբ երեխաները քնած են լինում։ Երեխաները լսեցին հայրիկին և գնացին քնելու։ Հայրիկն ասաց, ես գիշերը, երբ տառերը գան ես մի հեքիաթ գրի կառնեմ և առավոտյան ձեր համար կկարդամ։ Լավ, ասացին երեխաները և գնացին քնելու։ Իսկ հայրիկը հեքիաթ գրեց սկյուռի պոչի և փղի կնճիթի մասին և 7 գիշեր չքնեց և 7 հեքիաթ գրեց և ամեն առավոտ կարդում էր իր երեխաների համար։