Մարիաննա Խաչատրյանի բլոգ

Լինում է մի կնիկ, այդ կնիկըունի մի աղջիկ անունը Հուռի։ Մի անշնորք աղջիկ, օրը մինչև իրիկուն պարապ նստած։ Նա երգում է։ Բանն ինչ անեմ կեղտոտ է բամբակը կորիզոտ է, մաստակ պիտի որ ծամեմ, և այդ պես նրա մասին պատմում է։ Դրա համար անունը դնում են Անբան Հուռի, իսկ մերը գովելեվ ման է գալիս։ Մի խոսքով ասում է լավ տան գործեր է անում։ Այս խոսքերը հասնում են մի վաճառականին։ Նրան ուզում է հետը պսակվում, տանում տուն։ Մի քանի ժամից գալիս է քսան բեռ բամբակ է առնում, ուղարկում է բամբակը գզի-մանի նա էլ գնում է առուտուրի։ Հետո Անբան Հուռին գնում է գետի մոտ և լսում է որ գոռտերը կռ-կռում են։ Փեփել-կեկել և գոռտերին ասում է։ Կարաք բամբակը գզեք-մանեք մի քանի օրից կգամ կստուգ եմ, նա գնում է մի քանի օրից գալիս։ Տեսնում է որ գոռտերը էլի կռ-կռում են, և նա հառցնում է։ Բամբակը գզելեք-մանելեք, ոտը մտցնում է գետը և հանկարծ ոտը կպնում է մի կոշտ բանի, այդ ոսկի է։ Տանում է տուն փեսեն գալիս է և այդ առիթով քեֆ է սարքում զոքանչին կանչում։ Այդ զոքանչը խորամանկ կին է լինում, չի ուզում որ փեսեն իմանա որ նա բանագործ է։ Այդ պատճառով մի բզեզ է մտնում մի պատմություն է հորինում փեսեն լսում է փախնում։